حیات خلوت یک پرنده

اینجا زندگی خالی می شود از هر خلوتی

حیات خلوت یک پرنده

اینجا زندگی خالی می شود از هر خلوتی

حیاط خلوت


در دلم حیاط خلوتی ست، 
غرق در سکوت 
مثل لحظه های خواب هر غروب 
وقت گرگ و میش پنجره 
خیره می شوم به آسمان 
روبه انتهای آفتاب آن زمان، 
از خودم هزار بار دور می شوم 
می روم ته حیاط خلوت دلم 
مثل روزهای اول رسیدنم، 
خالی از غرور می شوم 
حرف می زنم با غروب و با خدا، 
با تمام آیه ها 

خیالم

خیالم زیادی پرواز می کند ... 

                              باید 

                   بال هایش را 

                         بچینم و 

        بگذارم روی طاقچه ...

پرو بال


 آب را گل نکنید!


                ماهی،

                             پرِ پرواز ندارد ...



دعای فرج

تو نور و نرگس و نماز می آوری

 برای من چقدر دیر کرده ای

 بیا سری به ما بزن به خاک مژده داده ام که باز می رسد بهار

 دوباره غنچه می کند درخت خشک انتظار

 تمام این درختها که چشمشان به راه توست

 ببین که برگهایشان چه سبز در نگاه توست

 به "یک پرنده" گفته ام که تازه می شود پرت

 کسی ز راه می رسد و می شود تو باور

ت به چشمه ها خبر بده که پر ترانه تر شوند

 به آب و آسمان بگو که شاعرانه تر شوند

 ز راه می رسد کسی که درس می دهد به آب

 و دستهای او پر از شقایق است و آفتاب

 کسی که چشم می دهد به کورهای این زمین

 میان راه هیچ کس کسی نمی کند کین

 پر از "پرنده" می شود تمام این زمین ما

 بیا، بیا، بیا، بیا عزیز و بهترین ما

 اللهم عجل الولیک الفرج

 پروانهء امیدم این روزا هوس عاشقی کرده

 نخ به نخ باز میکند پیله اش را تا شاید هوای تازه ات باز کند پر ِ پروازش