فریاد پرواز

در رویاهای هنوز کودکانه ام
 تو را می بینم که چون باد می وزی
باد صبا را می گویم
 چون ابر می باری بر باغ های تشنه ی بی حاصل
 و چون جاری همیشه ی رود
 زمزمه می کنی نجوای سفر رادر گوش مردمان.
و باز می بینم تو را
 در انتهای جاده ی مه آلود زندگی
 در شولایی از نور
و با علمی در دست
که در باد تکان می خورد
 و می شنوم فریادت را که:
آی این منم...............
دختری از دیار شقایق ها
 از سرزمین اثیری رویاها
و آمده ام تا بگویم:
چشم ها را باید شست
 جور دیگر باید دید
طرز دیگر باید زیست
و آمده ام تا بر دیوار دلهاتان بنویسم
اینجا خانه ی خداست
و تنها به کسی باید پروانه ی زندگی بدهید
که عشق را می فهمد
 شکفتن گل را می فهمد
و پرواز پرستور ا می فهمد

و دیگر صدایی از تو نمی شنوم.

سروده استاد بزرگوارم